Ne olduysa sigara yüzünden oldu. Zorla bıraktırdılar. Elli yılı aşkın bir süre sarmaş dolaş yaşadığım, şefkatine sığındığım, sevdiğim kadını terk etmiş gibiydim. İçimdeki sızı anlatılır gibi değil. Aşk yarası. Açık yara. Pıhtılaşmıyor, kabuk bağlamıyor; kanıyor. Gece rüyalarımdan çıkmıyor. Akciğerimdeki illet ondan hatıra. Nefes darlığı. Oysa yaklaşık yirmi yıldır yazmayı düşündüğüm romanı, bu yıl artık yazmaya kararlıydım. Ancak, önce İsviçre'nin Bale Kantonu'na gitmem gerekiyordu. Olay Bale'de geçmişti. Şehrin hayvanat bahçesini gezmeliydim. Türk işçilerin gittiği, buluştuğu kahveleri dolaşmalıydım; olayı bilenlerle tanışıp olanları bir de onlardan dinlemeliydim. Sonra, adliye sarayının arşivinde dosyayı bulmalıydım. Kanton Belediyesi'nin avukatıyla Bizimki'nin avukatının isimlerini, adreslerini nasıl olsa dosyada bulurdum. Hem avukatlarla, hem yargıçlarla konuşmalıydım. Olayın kahramanını da belki bulurdum. Utancından çekip gitmiş olabilirdi. Ama kim bilir, belki de kendini hayvanat bahçesi fatihi sanıp yavuz edalarla Bale şehrinde hala dolaşıyor da olabilirdi. Memleketine dönmeyip kaldıysa, özellikle kadınlar için, merak denilen illetin odak noktası olmuştu. Ama hayvanat bahçesi, avukat büroları, adliye sarayı, yargıçlar, arşivler, işçi kahveleri... Bütün buraları dolaşmam gerekecekti. Oysa on adım atınca nefesim tıkanıyor. Gözüm yemedi. Roman kaldı. Yirmi yıldır tasarladığım romanı yazamayacağımı anlayınca, bir süre de yoğun bir düş kırıklığı yaşadım. Yazamadığım romanı bana ilham eden, bir gazete haberiydi. Yılını kesin olarak hatırlamıyorum. Onun için zaten 'yaklaşık yirmi yıl, diyorum. İsviçreli bir firma, Türkiye'nin büyük KİT'lerinden birine tazminat davası açmış. Dava, Paris Uluslararası Ticaret Odası yönetmeliğine göre hakem önünde görülüyor. KİT'in seçtiği hakem İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi'nden emekli bir profesör. Davacı İsviçre şirketinin hakemi Zürihli bir avukat. Tilkiye benziyor...

---